Wigo Worsseling (1967) komt uit Udenhout en heeft de Basisopleiding en de Vakopleiding Fotografie in de periode 2008-2010 afgerond in Boxtel.
Hij heeft boeiende verhalen verteld over zijn ervaringen als urban-fotograaf en daarbij prachtige beelden vertoont. Een greep uit zijn betoog en enkele foto’s tref je hieronder aan.
Nadat Wigo de Vakopleiding had afgerond, koos hij ervoor om niet in opdracht te gaan fotograferen, maar zich als ‘beeldend kunstenaar’ in te schrijven en alleen maar vrij werk te maken. Niet de makkelijkste weg, maar wel met heel veel vrijheid in fotografie. Zijn werk wordt momenteel vertegenwoordigd door twee galeries in Nederland.
Wigo is een Urban Explorer en altijd op zoek naar verlaten en vervallen gebouwen. Hij zoekt voortdurend naar de schoonheid van verval en sporen uit de geschiedenis om deze in al hun facetten te fotograferen. Al tijdens de Basisopleiding was hij bevangen door deze vorm van fotografie. Het heeft hem niet meer losgelaten. De mix van fotografie, spanning en avontuur is zijn drijfveer. Je bezoekt plekken die verboden zijn en waar niemand meer komt.
Hij herinnert zich nog heel goed zijn eerste keer. Het was in een lege, verlaten hoogoven. Hij weet nog wat een kick het gaf toen hij binnen was en hij de atmosfeer van de locatie op zich in liet werken. Vanaf dat moment was hij in de ban van urban exploration, kortweg ‘urbex’, en wist hij: “Dit is mijn richting, dit is mijn ding.”
Zijn werk onderscheidt zich door de omgeving waarin hij fotografeert. Hij komt op plaatsen waar weinig mensen het zich in hun hoofd halen om naartoe te gaan. Dat maakt de foto voor hem uniek. Ondanks het feit dat urbexfotografie steeds populairder wordt, is het nog steeds een moeilijke discipline om perfecte foto's te maken. Het vergt nogal wat voorwerk en het is niet altijd zonder gevaar. Zijn foto's hebben een verhaal.
Urbex is een avontuur. Je betreedt een locatie waar je eigenlijk niet hoort te zijn. Regelmatig speel je een kat-en-muisspel met de bewakers, die naar je op zoek gaan als ze lucht krijgen van je aanwezigheid. “Ik ben ook weleens geïntimideerd door koperdieven die ons weg probeerden te jagen. Ze gooiden staven en balken vanaf dertig meter hoogte voor ons op de grond. Je moet ook goed opletten waar je loopt. Door de vloer zakken of iets op je hoofd krijgen is geen uitzondering. Er zijn al te veel urbexers gewond geraakt of zelfs erger. Op een maandagochtend in een Belgisch gebouw werden we ineens verrast door politieagenten. Ze dachten dat we inbrekers of junks waren, maar toen ik uitlegde waar we mee bezig waren, zei de hoofdagent door zijn walkie-talkie: “Het zijn maar fotografen”. Toen kwam er ineens een tiental andere agenten naar binnen. Het hele gebouw bleek omsingeld en ze leken bijna teleurgesteld dat we geen criminelen waren.”
De meeste van die projecten vindt hij zelf, met behulp van Google Earth, of komen uit zijn netwerk van urbex fotografen van het eerste uur. De mooiste locaties worden met zorg gekoesterd, omdat urban exploration inmiddels een hele hype is geworden. Worsseling fotografeert zelf altijd met respect voor andermans eigendom wat niet van iedereen kan worden gezegd. In Nederland vindt hij het vaak wel lastig om legaal binnen te komen. Bij verlaten panden is het meestal heel moeilijk om te achterhalen wie er moet worden benaderd om toestemming te verkrijgen. In Frankrijk en zeker Italië is het veel makkelijker. “Daar staan lege villa’s gewoon open, kinderen spelen er en mensen uit de buurt komen er om te wandelen.” Veel van zijn mooiste werk maakt hij dan ook daar.
Hij heeft zijn verhaal na een woordvloed van bijna 2 uur af moeten ronden. Voor ons een mooi inkijkje in deze tak van fotografie welke door een aantal van ons, tot op zekere hoogte, ook wordt geambieerd.
Geen van deze foto's mag worden gedupliceerd. Op alle foto's rust een copyright. Zij zijn geplaatst met toestemming van de maker.
